FIKCJA

Bogdan Bousca, Rumunia

Odkąd siebie poznałam, zawsze podziwiałam fotografię i byłam bardzo zaskoczona oglądając zdjęcia innych ludzi… ale nigdy nie myślałam, że będę w stanie zrobić to sama. Wszystko zaczęło się na początku 2008 roku, gdy jeden z moich znajomych chciał odświeżyć swój aparat fotograficzny i zaproponował mi zakup jego starego. Odrzuciłem jego ofertę. Zrobił mi kolejną. Odrzuciłem ponownie. Wrócił z lepszym. W końcu to kupuję. Bardzo dobrze pamiętam, kiedy wyszedłem zrobić swoje pierwsze „strzelaniny”. Myślałem, że aparat jest zepsuty. Potem krok po kroku zacząłem uczyć się sam, co to znaczy wartość przysłony, czas naświetlania, wartość ISO, jak działa ten trójkąt, jakie są tryby fotografowania w aparacie. Nigdy nie ukończyłem żadnej szkoły fotograficznej, wszystko, co zrobiłem, to uczenie się przez działanie. Nigdy nie powiem, że robię dobre zdjęcia, fotografuję tak często jak tylko mam okazję i jednocześnie oglądam jak najwięcej zdjęć innych ludzi. Dla moich oczu i dla mózgu ważne jest oglądanie wielu, wielu, wielu zdjęć dziennie. Staram się być swoim własnym krytykiem i własnym selekcjonerem. Bardzo ważny jest dla mnie feedback, który otrzymuję za każdym razem. Kluczem są ćwiczenia, cele i walka z samym sobą. Jak we wszystkich dziedzinach, nauka i odkrywanie wszystkich możliwości, jakie daje fotografia, nie ma końca. Postaram się nigdy nie przestawać i dalej robić zdjęcia zgodnie z własną wrażliwością i duszą. I nadal będę wierzyć w to słynne powiedzenie, że „najlepszy obraz jest za każdym razem tuż za tobą”.