Królestwo ciszy

Na śnieżnobiałych szczytach, gdzie panuje cisza. Majestatyczne wysokości, na których plamy czystego śniegu. Niebiosa spotykają się z ziemią w łasce. Spokojne, nietknięte, święte miejsce. Rześkie powietrze, które chłodzi, a jednocześnie trzyma ciepło kraina, w której sam czas się rozwija białe koce udrapowane na chropowatych iglicach. Wizja, która inspiruje duszę. Pod czystym i lazurowym niebem żywe wiatry, które wołają bez odpowiedzi. Wieczni strażnicy, te góry stoją świadectwo ręki natury. Ich wielkość poniża, „zadziwia piękno”. w zimowym uścisku, z cichą pauzą patrzą na świat starożytnymi oczami wraz z upływem pór roku i zanikiem światła słonecznego. W pierwszym świetle świtu lub w blasku zmierzchu, wygrzewają się eterycznie i pokazują, białe nakrapiane szczyty, ponadczasowa wiedza. Wycisz symfonię na zawsze.