Wychodzę!

Szestow i Camus. „Apoteoza bezpodstawności” i „Mit Syzyfa”. Mały człowiek zostaje wrzucony w obcy, niezrozumiały, zasadniczo niepoznawalny i wrogi Świat. Odwieczne pytania filozofii. Absurd istnienia i odrzucenie „wiecznych zasad”. Zamieszki. I nieśmiertelne „jest tylko jeden naprawdę poważny problem filozoficzny…” (w tym momencie zawsze płaczę, wszystko inne jest tam bardzo smutne…). Mężczyzna znajduje się w lewym górnym rogu zdjęcia. Jest bardzo mała w porównaniu z resztą przestrzeni – ponura urbanistyka, zdecydowanie pozbawiona koloru i kształtu. Odchodzi, widzimy jego plecy i emocjonalnie wyciągnięte ramiona. On ma nas wszystkich dość! Zmęczeni aż do mdłości, niezależnie od tego, czy faktycznie istniejemy, czy Wachowscy mają rację i to wszystko tylko Matrix (i Huxley, który w ogóle zapewniał, że Ziemia to piekło jakiejś innej planety. I wszyscy jesteśmy tu po prostu zesłani służyć tam grzechom...).