Koniec gry w koraliki

Dyptyk jest główną formą dualizmu linii. W przeciwieństwie do tradycyjnego dyptyku, w którym dwie części wizualnie tworzą jedną całość, dyptyk w Line Dualism jest zawsze konfliktem dwóch przeciwieństw. Znalezienie ich w następnej kolejności tworzy kontrast, a tym samym wzmacnia brzmienie każdej z części. Gra w koraliki to gra dla zabawy, niczego nie tworzy, niczego nie definiuje, niczego nie uczy. Jest piękny sam w sobie i bezużyteczny do czegoś innego. Gra się kończy, kulki z koralików zapadają się jak bańki, a na ich miejscu tworzą się czarne dziury. Nie wiadomo, co może z nich wyjść i ta niepewność przeraża, martwi, denerwuje. Bezużyteczna gra już teraz wydaje się mniej zła niż kontemplacja jej skutków. Lekkość, zabawa Gry i mrok, niepokój Czarnych Dziur – rezultat jej zakończenia, znajdujące się obok siebie kontrastują ze sobą, wzmacniając brzmienie poszczególnych części dyptyku. Jednak każda z części jest skończonym dziełem i może istnieć oddzielnie.