Widok mikroskopowy

Ten projekt zaczął się we śnie. We śnie zanurkowałem do morza i popłynąłem na dno, znajdując wiele wodnych roślin. Mogłem podziwiać prostotę kształtów tych istot, które są ważne dla wszelkiego życia na planecie Ziemia, ponieważ 55% tlenu na Ziemi jest wytwarzane przez algi. I nagle poczułem, że mam nową moc posiadania mikroskopijnych oczu. Dzięki tej nowej mocy mogłem przybliżać swoje spojrzenie jak ludzki mikroskop i nagle znalazłem się na poziomie komórkowym i mogłem podróżować przez różne kolory i kształty, które przypominały mi plamy. Opierając się więc na tym śnie, badam przypadkowe plamy w obrazowym języku. I jak mam studiować ten nowy wszechświat? Najpierw nakładam farbę na płótno i dolewam wody, aby rozprowadzić plamę po powierzchni. Każdą warstwę, którą nakładam, muszę odczekać około 24 godzin, aż wyschnie, a następnie przystąpić do nakładania kolejnych warstw. Te przypadkowe plamy były już obecne w małych partiach mojej pracy. Po tym śnie postanowiłem zagłębić się jeszcze bardziej w badanie tych pierwiastków. We śnie zakochałam się w kolorach i plamach, które wydają się nieprzewidywalne, ale są formą tych istot tak małych w tym mikrokosmosie, że obudziły inne spojrzenie na to, co wydaje się być tylko przypadkiem. Codziennie myślę o następującym cytacie z Platona: "Spróbuj poruszyć świat - Pierwszym krokiem będzie poruszenie siebie." I pamiętam, że moim celem na tym świecie jest zagłębienie się w samopoznanie i wiara, że jeśli z każdą praktyką artystyczną zrobię krok do przodu, to już będę lepszy niż wczoraj. Moje prace są śladami moich poszukiwań i jeśli ja będę mogła iść do przodu, to będę mogła poruszyć innych. W tym projekcie przedstawiam prace zainspirowane moim snem, w którym od razu zakochałam się w kolorach i plamach, które z pozoru są nieprzewidywalne, ale budzą moje najbardziej uważne spojrzenie na tak małe i fascynujące istoty. Mój niemal naukowy eksperyment, uzyskany z tego snu, przyniósł mi wynik: Przypadkowe plamy są wynikiem kontrreakcji materii po zetknięciu z wodą. I z tego powodu prace, pojedynczo, nie mają tytułu. Jest wreszcie rodzaj nieufności wobec piękna. W sztuce opór ten został ustanowiony jako sposób na to, aby nasza świadomość nie stała się obca sobie, oderwana od swojej prawdziwej natury. Zawsze obserwowałem prawdziwą naturę rzeczy, przedmiotów wokół mnie. Dla mnie ma to sens i nie zgodzę się, ale muszę powiedzieć, że również dla mnie rzeczywistość jest wyborem, a moim wyborem jest piękno. W moim przekonaniu nie ma prawdziwego piękna bez odrobiny dziwności w tej samej proporcji.