Leci w kieliszku wina

Pojawiwszy się na polu czystej abstrakcji, cóż moglibyśmy wynieść z tego świata? To bardzo dziwne pytanie. Wyobraź sobie, że wyrwaliśmy się w pewną przestrzeń iw tej przestrzeni nasza rzeczywistość jest kontekstem. Nagle uświadamiamy sobie, że nasza rzeczywistość ma znacznie więcej możliwości interpretacji, jest mobilna i nie tak jednoznaczna, jak nam się wydaje. W tej przestrzeni bardzo dobrze rozumiemy, jaka jest nasza rzeczywistość, ale w przeciwnym kierunku nie możemy przenieść żadnej wiedzy lub prawie żadnej wiedzy z przestrzeni do naszej rzeczywistości. Ilustrować. Na przykład wyobraź sobie kulę. Jeżeli rzutujemy ją na prostą, to otrzymujemy 2 punkty, w miejscach, w których prosta „przebija” kulę. Jeśli rzutujemy na płaszczyznę, otrzymujemy okrąg. Każdy wymiar poniżej naszej sfery zawiera pewien „odlew” sfery, ale nie swój własny. Z każdym wymiarem od linii prostej do przestrzeni trójwymiarowej zbliżamy się do zrozumienia sfery, ale nie możemy jej w pełni zrozumieć na linii prostej czy płaszczyźnie. A co jeśli wyobrażamy sobie nasz świat jako projekcję świata wyższego rzędu? Czym jest ten świat i jak się do niego przebić? Wszystko to czysta abstrakcja, jedyne pytanie, jakie powinniśmy sobie zadać: jak wyjść poza granice? Na tej płaszczyźnie leży wyjście z postmodernizmu. W tej chwili potrzebny jest skok jakościowy, odpowiedź nie leży już w płaszczyźnie środków wyrazu artystycznego.