Nik Borko

Nazywam się Nikita i mam 21 lat, pochodzę z Ukrainy, miasta Skadowsk, które znajduje się na wybrzeżu Morza Czarnego. Przeprowadziliśmy się tam z Kijowa, kiedy miałem trzy lata, bo ojciec nas zostawił. Dorastał i dorastał w tym małym miasteczku, dosłownie niedaleko plaży, kontemplując morskie wschody i zachody słońca ze swojego okna. Od dzieciństwa ciągnęło mnie do rysowania i tworzenia czegoś własnymi rękami. Zauważyła to moja mama i postanowiła wysłać mnie do szkoły plastycznej, gdzie uczyłem się do końca dziewiątej klasy, ale wtedy nie chciałem tego robić, bo uważałem ten zawód za nie potrzebny, ciągnęło mnie do sportów ekstremalnych. Może wynika to z tego, że kiedy nie miałam chęci, albo ciągle coś mi nie wychodziło, do tego stopnia, że byłam sobą rozczarowana, chciałam rzucić to wszystko i iść dalej. Ale nie przestawałem malować. Nie poznałam też do końca wszystkich subtelności malarstwa akademickiego i po prostu nie lubię większości swoich prac, ale muszę przyznać, że kocham ten zawód i chcę poświęcić całe swoje życie twórczości i samorozwój. Bo kiedy tworzę coś wartościowego, mam poczucie, że włożyłem w to cząstkę siebie, to sprawia, że nie czuję się „bibelotem”. Chcę zacząć podróżować, aby zobaczyć, co jest za horyzontem i zainspirować się tym, aby dać całemu światu moje wrażenia w postaci jasnych kolorów na płótnie.

2017 rok, dom kultury w Skadowsku

czwarty rok na uniwersytecie