Darina Dermanchuk

Rysuję, gdy przychodzi natchnienie. Nie da się tego ogarnąć, więc trudno powiedzieć, kiedy narysuję następny obrazek. Wiele osób pyta, dlaczego nie udostępniam moich prac w sieciach społecznościowych. To dlatego, że proces wygląda tak. W jednej ręce jest pędzel. W drugiej ręce też jest pędzel. I jeszcze jeden w zębach. Jeśli zostawię go na stole, istnieje ryzyko, że wpadnę do szkła, ponieważ nie zmywam farby. Na głowie zamiast czerwonego (jakiegokolwiek innego) beretu widnieje armagedon. Cóż, ponieważ. Mam na sobie sweter ze szkoły; smycze od kaptura są wepchnięte do środka, bo lubię je nawijać świeżą farbą. Ze słuchawkami dzieje się ta sama historia, są w kuli i pod kurtką. Herbata, kawa i ciastka są wymagane w strefie dostępu. Lub inne pożądane jedzenie, ponieważ, jak powiedział mój nauczyciel, artysta powinien być nasycony i usatysfakcjonowany. Z drugiej strony jest wełniany (tylko mój kot). Po mistrzowsku portretuje bzdury, mruży oczy i leży w pozycji bochenka. Ale jeśli odwrócę się na sekundę z 90% prawdopodobieństwem, włoży łapę w farbę i będzie dumnie chodził w zielonym futerku. A farbę zmywa się z futra gorącą wodą z mydłem (oczywiście to tabu). Na stole, oprócz różnych przedmiotów artystycznych, mieszka duża, nieprezentowalna skarpeta, która służy jako szmata. Cóż, kiedy podnoszę wzrok znad pracy i widzę takie przytulne zdjęcie, pytanie o zdjęcie w stylu „jestem artystą” samo znika. Przepraszam za mój piękny angielski, z miłością do ciebie.

Nie miałem wystaw indywidualnych

Przez sześć lat uczęszczałem na kursy malarstwa Petrikowa, zajmowałem się również grafiką. Maluję w stylu Petrikova w sumie 12 lat.