Uzyskaj 15% zniżki
ZapiszStrażnik Enigm
| Rok stworzenia | 1996 |
|---|---|
| Wymiary | 150 S × 280 W × 80 G cm |
| Waga | 30 kg |
| Rodzaje sztuki | rzeźba |
| Styl | abstrakcja |
| Gatunek | alegoryczny |
| Materiały | Technika mieszana |
Opis dzieła “Strażnik Enigm”
Rzeźba ta jest głębokim symbolem tajemnicy i wiedzy, wypełniając lukę między starożytną mitologią a współczesną sztuką abstrakcyjną. Sfinks, ikoniczna postać zarówno w historii, jak i folklorze, został przedstawiony na nowo poprzez pryzmat unikalnego abstrakcyjnego stylu Athosa Collury, wywołując uczucie intrygi i zachwytu. Jego imponująca konstrukcja na styku motywów cmentarza, religii i pomników służy jako strażnik tajemnic, rzucając wyzwanie widzom do rozszyfrowania zagadkowych opowieści, które skrywa. Utwór ten, osadzony w kontekście powstania na Kongres na Capri, oddaje istotę enigmatycznego piękna, zapraszając widzów do zagłębienia się w głębię alegorycznej interpretacji.
Athos Collura, Włochy
Po kilku latach poświęconych oryginalnym eksperymentom z techniką kolażu, mającym na celu nadanie ciała i głosu wątkom politycznym i społecznym (1963-68), stał się jednym z najbardziej autorytatywnych i odważnych interpretatorów ruchu psychodelicznego we Włoszech, tworząc wysoce sugestywne dzieła, m.in. „Pokój Pawia”, zbudowany w latach 1971-72, w całości pomalowany od podłogi do sufitu. Od lat 80. XX wieku jego twórczość charakteryzuje się nowatorską metafizyką i surrealizmem, które definiują autonomiczne badania zgodne z kształtującym się postmodernistycznym klimatem. Okres ten, którego częścią jest cykl „Confini” (1980/1998), charakteryzuje się kompozycjami ustrukturyzowanymi obrazowo, kojarzonymi z przedstawieniami onirycznymi i symbolicznymi, mającymi na celu poszerzenie „granic” wyobraźni. Zapoczątkowanym pod koniec lat dziewięćdziesiątych cyklem „Kodeks wizualny” artysta dociera do kluczowego momentu swojej refleksji nad językiem artystycznym i wizualnym, prowokacyjnie utożsamiając kod kreskowy z ikoną konsumpcyjnego nurtu sztuki: dzieło charakteryzuje się od unieważnienia obrazu obrazowego i jego iluzorycznego wywrócenia, po ciągłe poszukiwanie eksploracji granic reprezentacji i pisarstwa obrazowego.