Po burzy

Burza minęła jak gniewna chmura Który omiata czoło lazurowego nieba; Słońce i ziemia ugięły się pod jego wpływem, I każda promienna wiązka ze sceny była kierowana. Pozdrowienia dla uśmiechu bezchmurnego nieba! Chwała słońcu, gdy jedzie wysoko! Chwała eterycznemu błękitowi niebios, I do natury, kiedy pokład był w jej własnym pięknym odcieniu! To minęło! burza, jak gigantyczna postać, Który przywołuje wiatry z ich burzowej jaskini; Co otwiera grób w każdej fali oceanu, I otula świat całunem mroku. Oh! witaj uśmiech radosnej ziemi! I powitaj głos wesołości leśnego ptaka! I witajcie te różnorodne barwy, które zachwycają Jak świt na koniec męczącej nocy. Chmury przeminęły, rzucając cienie, I cichy jest dźwięk mocy boga wiatru, I jego głęboki, dziki podmuch, gdy minęła burza Który dzwonił w uchu o północy. Oh! witajcie miękkie, balsamiczne zefiry wiosny! I powitaj perfumy, które po cichu przynoszą! I różowo zabarwione chmurki, które z gracją szybują Nad jasnym czołem nieba w pięknie i dumie! Uciekł w nocy, ciemny duch nocy, Które rzucają taki cień na światło duszy; Uciekł i umarł, podczas gdy promień słońca Z jego powierzchni triumfalnie do tyłu potoczy się. Oh! witajcie uśmiechy uradowanego serca! I przyjmijcie radość, jaką dają te uśmiechy! I powitaj światło tego błyszczącego oka Co mówi, że burza w swoim przerażeniu minęła! przez Margaret Miller Davidson