Artea

W rodzinie zawsze jest ulubione dziecko. Jego przywilej ma tragiczny wpływ na drugiego, na niekochanego, jak w naturze zachowania bocianów, które wyrzucają jedno pisklę z gniazda, gdy rodzic nie może nakarmić obu. To rodzinna tragedia, tragedia tak naturalna jak natura przetrwania. Podstawa, w którą surrealistycznie wrasta stopami, to tylko jedna z opcji możliwych rozwiązań, co tkwi w jej nieznaczącym doświadczeniu wieku. Wydarzenie, na które może wpłynąć, przechodząc przez odbicie tej strasznej, trwającej całe dzieciństwo chwili, sprawi, że drogo zapłaci jej przyszłym sobą. I choć jej duchy śmierci w postaci czaszek mają inną płaszczyznę w postaci relacji i percepcji, to na obrazie są ukazane inną techniką, mają inną fakturę. Są przerażające i niewyraźne. W naszym samolocie są też perły. Są one przedstawione lekkimi pociągnięciami ołówka i mogą nam się jawić jako wyjątkowy cud, który czeka na nas na podwórku dziecka, podobnie jak doświadczenie z dzieciństwa. Te perły są naszą nagrodą za umiejętność przezwyciężenia wszystkiego i umocnienia się w naszej wolności. W ten sposób uwalniamy nie tylko siebie, ale także innych, wzbogacając ich i rozjaśniając ich historie perłami, na które wciąż czekają.