Wieża Jamesa Joyce’a (Martello)

Nenad Pantic, Irlandia

Jako niezależny artysta specjalizuję się w malarstwie tradycyjnym (akwarele, tusze, długopisy, oleje) i malarstwie cyfrowym. Mimo, że pracuję na pełen etat jako inżynier oprogramowania, tworzenie sztuki jest moją pasją, którą chętnie poświęcam swój wolny czas. Mój styl artystyczny jest głównie inspirowany przez mistrzów fantasy, takich jak Brian Froud, Alan Lee, H.R. Giger, Studio Ghibli, J.R.R. Tolkiena i Hieronima Boscha. Książka „Faeries” Briana Frouda i Alana Lee odegrała kluczową rolę w mojej decyzji o zajęciu się sztuką, ponieważ zapoznała mnie ze starymi mitami celtyckimi. Jestem wdzięczny, że mieszkam w Kilcoole, które jest zakorzenione w tej samej tradycji mitologicznej i robię to od ponad ośmiu lat. W mojej twórczości często poruszam mroczniejsze tematy, będące odzwierciedleniem moich rozważań filozoficznych. Jestem otwarty na niestandardowe pomysły, czy to fantasy, klasyczne portrety, pejzaże, ilustracje (w przeszłości ilustrowałem wiele książek, głównie skierowanych do nastolatków), czy ich kombinację. Chętnie prezentuję także swoje prace w lokalnych galeriach lub na wystawach sztuki. Jako członek VAI (Irlandzki artysta wizualny) i AOI (Stowarzyszenie ilustratorów) z zaangażowaniem rozwijam swoją pasję do sztuki. Jeśli podoba Ci się mój styl, nie wahaj się ze mną skontaktować. Przedmowa artysta do artysty autorstwa Ivana Gregova, malarza akademickiego Kim są czarodzieje? Mówi się, że żyli dawno temu, znamy ich z książek. Ale czy oni też są wśród nas i kim mogliby być? Nenad Pantic z pewnością jest jednym z nich. Nie tylko w tym sensie, że każdy malarz jest jednocześnie swego rodzaju alchemikiem; ponieważ z małych stosów minerałów i ziemi o różnych odcieniach tworzy dwuwymiarowe światy iluzji (a z ołowiu i białego pigmentu najwprawniejsi dosłownie dostają - złoto!). Posiadając wiedzę zarówno o Kalevali, jak i Kabale, Eddzie i tradycji Perun i jednocząc to wszystko, Nenad przywołuje wizje o mistycznej jakości i znaczeniu. Wizje, które w ekstazie tworzenia wyłaniają się z ciemnego, poruszającego tła – być może jego podświadomości. Dlatego te twory wewnętrznego oka, wykonane ze skupisk pigmentów brudnych jak glina, nie zawsze są całkowicie pod kontrolą. Podobnie jak Golem stworzony przez Loewa, zamieszkujące je istoty nie posiadają ciał o doskonałej anatomii i symetrii, ale czasami są potworne, a sceny stają się przerażające, a nawet niebezpieczne dla ich twórcy i widza. Ale nie musimy się bać, ponieważ niektóre stworzenia są niszczone przez samego Czarodzieja. W jego obrazach nie wybrzmiewa harmonia proporcji, wywodząca się z mistycyzmu złotych podziałów. Jest to raczej głęboko brzmiący bęben zbiorowej, pierwotnej świadomości Indoeuropejczyka, który może być wspólny czarnoksiężnikowi-malarzowi i jego przodkowi przemierzającemu zbocza Uralu trzy tysiące lat i 66 pokoleń temu. Pulsowanie tego, co organiczne, gdzie człowiek, roślinność i potworność splatają się niczym w średniowiecznej nordyckiej dekoracji, która czasami ma skłonność do stania się rytmem jakiejś groteskowej maszyny. Kolor nie jest tu odpowiednim medium, a dokładniej jest zbyt złożony. Jest to jedynie dyskretnie używany środek w dualistycznym świecie światła i ciemności Pantica. Uzupełniające się zimniejsze odcienie, obecne w obszarach o nieco cieplejszej kolorystyce, takich jak twarze bohaterów, podkreślają niepokój wywołany ich spojrzeniem, jako dysonansowe nuty w klasycznej jakości tych obrazów. Od początku swoich twórczych dni Pantic prowadził dialog z innym, odległym miejscem i czasem czarodziejem, J.R.R. Tolkiena. Dialog ten można uznać za germański do słowiańskiego. Jak gdyby Frodo i Sam Nenada pochodzili z jakiejkolwiek wioski na Bałkanach, są w pewnym stopniu odmienne od obrazu, jaki otrzymujemy czytając książkę. Nie jest jednak demiurgicznym twórcą Śródziemia ani nie przedstawia wydarzeń z rozdziału powieści – pisarz zrobił już jedno i drugie. Jak to zwykle w jego malarstwie bywa, odsłania głębsze, elementarne siły leżące pod powierzchnią, które zawarte są w każdej starożytnej religii, micie czy baśni, a także w dziele Tolkiena. Pisarz może być ich świadomy, malarz może nie, będąc w ten sposób medium lub zaworem, przez który wypływają na powierzchnię. To rzeczywiście jest zadanie czarodzieja. Niech magia Cię ogarnie! Iwan Gregow Malarz akademicki