Bursztynowy zachód słońca

Oto kochałem cię od dawna, od dawna tęskniłem i błagałem! Powiedz mi, jak mogę cię zdobyć, powiedz mi, jak mam zabiegać. Czy mam skradać się do twoich białych stóp w przebraniu pokornego kochanka? Czy mam nucić w łagodnej prośbie, szepcząc nowe śluby? Czy mam wyciągnąć do ciebie ramiona, szanując twoją dziewiczą skromność, Pod srebrem poranka, pod fioletem nocy? Poskromić moją starożytną nieuprzejmość, powstrzymując mój upojny wrzask A więc, czy tak powinienem cię zabiegać, o rozkoszy moja? Nie, nie ma to jak być potulnym zalotnikiem Odepchnę cię śmiechem owiniętym w moją śnieżną brodę, Z najdzikszymi falami zamiast akordów zagram ci na harfie pieśń na twoje wesele, Potężny liryk miłości, która się nie boi i nie chce zrezygnować! Z czerwono-złotą obrączką, wydobytą z jaskiń zachodzącego słońca, Szybko zwiążę twoją wiarę z moją wiarą na wieki, A gwiazdy będą czekać na naszą przyjemność, wielki północny wiatr zatrąbi Grzmiący marsz weselny dla zaślubin morza i brzegu. © Lucy Maud Montgomery