O wewnętrznym dziecku w wojnie

Praca jest poświęcona stanowi znanemu każdemu dzisiejszemu Ukraińcowi. Trudno opisać go słowami, ale łatwo poczuć. Przypomina dziecięcy krzyk w każdym z nas. W koncepcji psychologicznej wewnętrzne dziecko jest uważane za część osobowości człowieka, która uosabia emocjonalną wrażliwość, intuicję, kreatywność i radość. Ta część naszego „ja” przyczynia się do odporności psychicznej, służąc jako źródło inspiracji i wewnętrznego wsparcia. Słuchając siebie we wszystkich przejawach, człowiek rozwija swój potencjał twórczy, poprawia równowagę emocjonalną i wzmacnia samoświadomość. Podczas wojny to dziecko jest oślepione strachem i lękiem. Przedstawione w pracy jako amorficzna postać z twarzą dziecka, odzwierciedla wrażliwość i kruchość, spotęgowane w kontekście wojny (ta sama złośliwa głowa kozy w naszyjniku wykonanym z jeży przeciwpancernych i kul).