METAMORFOZA І

Korelacja między ideałem a rzeczywistością wędruje przez ludzkie umysły. Ten podział i poszukiwanie stycznych przejawiały się w wielu aspektach kultury i nauki. „Człowiek witruwiański” Leonarda da Vinci, idea złotego podziału, świat idei Platona – wszystko to może być tylko częścią archetypowych poszukiwań człowieka w zakresie praw życia i jego w nim miejsca. Ale czy naprawdę możemy patrzeć na siebie i świat bezstronnie? Nasza kultura i nauka są antropocentryczne - ograniczają nas uwarunkowania ludzkiego umysłu i myśli. Z tego często wynika konflikt między dwiema „naturami” – człowiekiem i otaczającym go światem. Czy nie w tym leży źródło rzekomo odwiecznej walki ducha z materią? Być może najbliższa prawdy o życiu, jeśli taka istnieje, pozostała mitologia. To połączenie rozumu i niewyjaśnionego wspaniale ilustruje wszystkie kontrasty życia i tragicznie piękną rolę człowieka w tym wirze wydarzeń. I być może mitologia była mniej antropocentryczna. Świat, w którym kamień mógłby stać się piękną Galateą, a boska Dafne drzewem laurowym. Harmonia Natury i ludzkości, która jest jej kontynuacją i elementem. Podobna perspektywa ilustruje ten cykl prac. Wyraźna linearność bryły jest wyrazem idealnej percepcji – racjonalności i antropocentryzmu. Pomiędzy i wokół tego znajduje się mozaikowy przełom, który koresponduje z żywą istotą człowieka i natury, która kryje się w szczegółach. Płynne przejścia fizyki ciała do rzekomo nieożywionej natury kwitnących kwiatów są bezpośrednim podkreśleniem względności naszego oddzielenia od natury. Te niemal klasyczne, jak w starożytności, metamorfozy oddają sens tajemnicy życia i jego niewyczerpanej pełni.