Mandala biomechaniczna

„Biomechaniczna Mandala” inicjuje nowy („zielony”) etap twórczości autora i otwiera wyraźnie psychodeliczną sztukę w sprzeczności postmodernistycznej ironii. Wysokiej klasy artysta, który przez długi czas tworzył w stylu realizmu klasycznego, ostatecznie rozczarowany sztuką figuratywną, odrzucił wtórną fizykę koniunkturalną i oparł się w nieokiełznanych przestrzeniach nieokiełznanej wyobraźni i twórczych eksperymentów. Subtelna gra metadyskursu replikacyjnego technomechanizmu i replikacyjnej memetycznej koewolucji wywołuje u widza psychodeliczną radość i wpływa na poziom transpersonalny. Artysta był surrealistą w pieluchach, ale jego dojrzałość związana była z wyjątkowym, głębokim intuicyjnym rozumieniem wielowariantowej pleromy metatekstu. Mandala o psychodelicznym wpływie... Surrealizm w postmodernistycznym metatekście stawia autora w jednym rzędzie z najbardziej radykalnymi przedstawicielami elitarnego mainstreamu współczesności. Nawet cyberpunk nie dochodzi do takiego poziomu niekonwencjonalnych przejść wizualnych… To jakościowo nowy przełom w zrozumieniu głębokiego kontekstu filozoficznego, bogactwa skali kolorystycznej i nieoczekiwanej interpretacji problemów naszych czasów.