Styl sztuki neoimpresjonizmu
03 kwietnia 2024
Czy kiedykolwiek byłeś zahipnotyzowany obrazem pointylistycznym, w którym drobne kropki koloru łączą się, tworząc tętniącą życiem scenę? Ta urzekająca technika jest znakiem rozpoznawczym neoimpresjonizmu, ruchu artystycznego, który pojawił się pod koniec XIX wieku.
Neo-Impresjonizm: Olśniewający taniec kropek
Definicja sztuki neoimpresjonizmu
Niektórzy twierdzą, że Neoimpresjonizm był pierwszym prawdziwym ruchem awangardowym w malarstwie. Jego szybkie pojawienie się w XIX wieku można częściowo przypisać silnemu powiązaniu z anarchizmem. Ruch ten miał na celu stworzenie harmonijnego połączenia nowoczesnej nauki, teorii anarchistycznej i debaty wokół wartości sztuki akademickiej. Artyści neoimpresjonistyczni obiecali wykorzystać teorie optyczne i psycho-biologiczne, aby osiągnąć syntezę ideału i rzeczywistości, nauki i temperamentu.
Zasady estetyki w neoimpresjonizmie obracały się wokół światła, koloru i formy. Seurat i jego naśladowcy używali malutkich kropelek kolorów podstawowych umieszczonych blisko siebie, aby zintensyfikować postrzeganie kolorów przez widza poprzez mieszanie optyczne. Technika ta zapewniała większą pozorną jasność. Ruch ten wykorzystywał również precyzyjne i geometryczne kształty, aby uprościć i ujawnić relacje między formami. Signac, uczeń Seurata, później przyjął bardziej spontaniczne użycie techniki dywizjonistycznej, podkreślając jej poetycki charakter.
Teoria kolorów odegrała kluczową rolę w kształtowaniu stylu neoimpresjonistycznego. Artyści czerpali z prac Michela Eugène'a Chevreula i innych, rozpoznając różne zachowania kolorowego światła i kolorowego pigmentu. Opracowali system zestawiania czystych kolorów, unikając matowości, która może wynikać z mieszania kolorów. Pointillism, technika używana przez neoimpresjonistów, ułatwiła uzyskanie wyraźnego efektu świetlnego, tworząc maksymalny blask i dostosowując się do rzeczywistych warunków oświetleniowych.
Charakterystyka ruchu artystycznego neoimpresjonizmu
Neoimpresjonizm był ruchem artystycznym, który pojawił się pod koniec XIX wieku jako reakcja na impresjonizm. Dążył do opracowania bardziej naukowego podejścia do malarstwa, wykorzystując teorie optyczne i precyzyjną pracę pędzla, aby stworzyć żywy i dynamiczny efekt wizualny. Ruch ten był prowadzony przez artystów takich jak Georges Seurat i Paul Signac, którzy opracowali technikę znaną jako pointylizm, w której małe kropki koloru są nakładane na płótno w celu stworzenia obrazu.
Niektóre z kluczowych cech neoimpresjonizmu obejmują:
- Użycie precyzyjnego, naukowego pędzla i teorii optycznych;
- Kładzenie nacisku na użycie koloru i światła w celu stworzenia żywego, dynamicznego efektu wizualnego;
- Rozwój pointylizmu, techniki, w której małe kropki koloru są nakładane na płótno w celu stworzenia obrazu;
- Zainteresowanie przedstawianiem nowoczesnego, miejskiego życia i krajobrazów;
- Odrzucenie spontaniczności i emocjonalizmu impresjonizmu na rzecz bardziej racjonalnego, analitycznego podejścia;
- Wpływ naukowych teorii koloru i percepcji, takich jak te Michela Eugène'a Chevreula i Ogdena Rooda.
Neoimpresjonizm miał znaczący wpływ na rozwój sztuki nowoczesnej, torując drogę takim ruchom jak fowizm i kubizm. Jego nacisk na kolor i światło nadal wpływa na współczesnych artystów.
Artyści neoimpresjonizmu
Istnieją różne alternatywy dla terminu "neoimpresjonizm", każda z własnymi niuansami. Chromoluminaryzm, preferowany przez Seurata, podkreśla badania koloru i światła, które były kluczowe dla jego stylu artystycznego. Dywizjonizm, częściej używany termin, opisuje metodę stosowania pojedynczych pociągnięć uzupełniających się i kontrastujących kolorów. W przeciwieństwie do innych ówczesnych określeń, "neoimpresjonizm" nie był krytykowany, ale raczej obejmował ideały Seurata i jego naśladowców.
Grupa malarzy neoimpresjonistycznych po raz pierwszy zaprezentowała swoje prace publiczności w 1886 roku w Salon des Indépendants. Ta przestrzeń wystawowa pozostała ich głównym miejscem przez dziesięciolecia, a Signac pełnił funkcję prezesa stowarzyszenia. Sukces neoimpresjonizmu szybko się rozprzestrzenił, prowadząc do zaproszeń na wystawy w różnych prestiżowych wydarzeniach i miejscach. Ruch zyskał uznanie na arenie międzynarodowej, szczególnie w Belgii, gdzie stał się dominującą formą ekspresji artystycznej.
Misją Seurata jako artysty było celebrowanie mocy czystego koloru, linii i wartości, jednocześnie reformując impresjonizm i tradycję Beaux-Arts. Z drugiej strony Signac podkreślał związek między anarchizmem, techniką neoimpresjonistyczną, śródziemnomorską lokalizacją i klasyczną tradycją w malarstwie. Urok nowych technik naukowych i regionu śródziemnomorskiego urzekł młodych artystów tego ruchu. Neoimpresjoniści znaleźli inspirację na południu Francji, które kojarzyło im się z wolnością i wyzwoleniem.
Przykłady i znaczenie neoimpresjonizmu
Szczytowe lata ruchu neoimpresjonistycznego trwały około pięciu lat (1886-1891), ale jego wpływ wykraczał poza śmierć Georgesa Seurata w 1891 roku. Ruch nadal ewoluował, obejmując idee polityczne i społeczne, w szczególności anarchizm. Neoimpresjoniści zawarli sojusze z ruchem anarcho-komunistycznym, przyciągając wielu młodych artystów do swojej mieszanki teorii społecznej i artystycznej. Jednak w społeczności neoimpresjonistów pojawiły się napięcia i podziały, ponieważ niektórzy artyści powrócili do wcześniejszych stylów, alienując wcześniej zwartą grupę.
Na początku neoimpresjonizm spotkał się z krytyką ze strony świata sztuki i opinii publicznej. Jednak z czasem ruch ten zyskał uznanie i docenienie za innowacyjne techniki i rewolucyjne podejście do malarstwa.
🎨 Przeczytaj więcej o innych stylach w sztuce.
Popularni artyści
Irina Gartenko
Artysta
Jivko Sedlarski
Artysta
Irina Karp‘yak
Artysta
Popularne dzieła sztuki
